Het besluit om niet meer te eten was makkelijker gezegd dan gedaan. Eén ding was wel duidelijk, nee, een aantal dingen waren duidelijk: -ik wilde niet meer eten op de manier zoals het bij mij thuis plaatsvond

             - ik wilde minder "lijf", want daar had ik last van

             - eigenlijk wilde ik helemaal niet "groter groeien" want dat gaf alleen maar

                ellende met mijn lijf. Ik wilde gewoon wat mijn lijf betreft, een klein meisje

                blijven

Maar dit had een aantal haken en ogen. Ik had eetbare dingen ontdekt die ik thuis nooit kreeg en die heel lekker waren en waar ik van MOEST eten. Ik kon er niet afblijven. Het was een soort "achterstallig onderhoud" plegen. Het waren ook dingen die "dik" maakten. Wist ik veel. Ik had me nooit verdiept in voedsel dat wèl en/of dat niet dik maakte. Afvallen doe je door gewoon weinig tot niets te eten. En dus deed ik me tegoed aan heel veel dikmakers. Hierdoor kreeg ik "meer" lijf in plaats van minder. Met name in de winter was dat goed te merken omdat er in mijn tijd nog niet overdekt gezwommen worden. Vanaf ongeveer 1966/1967 kon dat wel. In Middelburg. Daar is toen het eerste overdekte zwembad in Zeeland gebouwd. Ik mocht deelnemen aan de centrale Zeeuwse training. Dat was 1x per week. Dat is natuurlijk niks als je 's zomers iedere dag gaat zwemmen en hele dagen in het water ligt. Dus dat minder zwemmen droeg er ook aan bij dat ik niet dunner werd. Maar als ik goed wilde blijven presteren moest ik goed voor mijn lijf blijven zorgen. En klein meisje willen blijven èn tegelijk goede sportprestaties willen leveren viel niet met elkaar te combineren. Er restte mij dus maar één ding. Gewoon dooreten en mijn lijf negeren. Totdat één van de zwembad collega's zichzelf te dik begon te vinden. (na de ULO ben ik naar de MMS gegaan en vanaf dat moment ben ik in de zomervakanties en voor en na schooltijd op het zwembad gaan werken) Ze was hiervoor naar de huisarts geweest en daar had ze amfetaminepilletjes gekregen. Het was gewoon pure doping want ze werden ook geslikt door sporters om hun sportprestaties te verhogen.  Al vrij snel viel ze behoorlijk wat kilo's af. Ze raadde mij toen aan ook om die pilletjes te gaan innemen. Ik heb er even over nagedacht en ben toen naar de huisarts gegaan. Die schreef een receptje uit en dat was de start van mijn afvalrace. Dat ging prima. Ik kreeg complimenten van de collega's dat ik afviel en ik voelde me of ik de hele wereld aan zou kunnen. Had ik het echt in de gaten? Zag ik het aan mijn lijf? Nee. Ik merkte wel dat mijn kleren losser gingen zitten maar dat was eigenlijk alles. M'n tieten werden niet kleiner en dunner en dat was de bedoeling. En dus ging ik gewoon met die pillen door en at ik zo min mogelijk. En ook die vervelende ongesteldheid bleef maar doorzeuren. Wat moest ik nog meer doen om er nog meer kilo's af te krijgen? Ik wist het niet meer en dus richtte ik me in eerste instantie op mijn eindexamen MMS. Daarvoor slaagde ik met glans en toen kon ik eindelijk naar de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Den Haag. Eindelijk onder moeders vleugels weg. Eindelijk op kamers. Alleen in de weekends naar huis met de vuile was. En verder zouden ze me thuis niet zien. Ik moest wedstrijden zwemmen en bijkletsen met de collega's van het zwembad. En stappen. Want dat deden we vaak met de groep collega's. Vooral naar de kermissen. En die zijn er in Zeeland heel veel. Elk dorp heeft wel zijn eigen kermis. Vrijdagsavonds kwam ik thuis. Op maandagmorgen ging ik weer terug naar Den Haag. Het leven daar beviel me uitermate goed. Ik had gastlid kunnen worden van één van de zwemclubs zodat ik gewoon kon blijven trainen. En dat waren behoorlijk pittige trainingen. Veel zwaarder dan in Goes. Maar dat vond ik helemaal niet erg. Mijn hospita kon ontzettend lekker koken. Ik at altijd samen met haar. Het maaltijden patroon was ook veranderd. Ik at nu 's avons warm en nam voor tussen de middag brood mee. Nadeel van die warme maaltijd 's avonds? Ik moest daarna gaan trainen. En dat viel niet altijd even lekker. Ik heb geprobeerd om iets minder te eten maar dat lukte nauwelijks. Het was zo lekker. Als ik terugdenk aan de bietjes en de nasi........Hier heb ik voor de eerste keer in mijn leven nasi gegeten....Jammie, jammie, wat was dat lekker! Ik zorgde goed voor mezelf en alles liep op rolletjes. De dag was echter niet ver meer dat die ROTWURGSLANG zou toeslaan. Dat deed-ie via mijn turndocent op de sportacademie. Mijn oefeningen lukte die dag niet al te best. Turnen en zwemmen is toch al een ongelukkige combinatie en de vorige dag had ik mijn armen en mijn benen uit mijn lijf gezwommen bij een langebaanwedstrijd. De turn docent raadde me aan om maar eens af te gaan vallen omdat ik eigenlijk te dik was om bepaalde oefeningen te doen.......! Stomme opmerking natuurlijk. Die moet je gewoon helemaal nooit maken. En die opmerking heeft me toen toch aan het denken gezet. Ik besloot om helemaal te stoppen met eten en uitsluitend water te drinken. Appels wilde ik nog wel eten, maar die kwamen me na een week m'n neus uit. Klaar met de appels. Ik zou wel eens eventjes laten zien dat ik af kon vallen. Honger had ik niet en dat gaf gewoon een kick. Ik ging wel merken dat ik toch minder kracht kreeg bij het sporten. Maar dan was er altijd dat stemmetje dat zei: "Je wilt toch een dun lijf hebben om goede sportprestaties te leveren? Je wilt toch dat je borsten verdwijnen en dat je nooit meer ongesteld bent? Ga maar lekker door. Je bent goed bezig." Maar reacties van mijn omgeving kreeg ik niet. Ook van mijn ouders niet op het feit dat ik lekker afviel. Mijn kleren gingen steeds ruimer zitten en dat voelde geweldig. Naar de winkel om te kijken welke kleine maat ik inmiddels aan kon. Maat 36? Dan moet er nog meer af. Dus doorlijnen maar. De sportacademie heb ik met grote moeite af gemaakt en daarna ging ik gelijk,op het zwembad werken. Wat ik heel prettig vond dat ik niet meer ongesteld werd. Gelukkig. Want bij mijn werk op het zwembad kon ik dat er al helemaal niet meer bij hebben. Dus dat probleem had zich vanzelf opgelost.

Maar tijdens mijn studie in Den Haag kwam er iets bij. Vrij kort nadat ik op kamers zat moest ik naar boekhandel de Slegte om studieboeken aan te schaffen. Daar lag een boekje dat over eetstoornissen ging. Ik heb dat toen gekocht en daarin vertelde een meisje dat ze zich iedere dag volvrat omdat ze alles zo lekker vond. Om niet moddervet te worden braakte ze na zo'n vreetbui alles weer uit door haar vinger in haar keel te steken. DAT WAS HET EI VAN COLUMBUS. DAT GING IK OOK DOEN. HEERLIJK OM LEKKER DOOR TE SCHRANSEN. ALLES TE ETEN WAT JE WILDE. EN ALS JE ALLES TERUGKOTSTE KWAM JE NIET AAN. STERKER NOG: JE VIEL AF!!!!!!!! IK LAS HET OP VRIJDAG EN DIEZELFDE ZATERDAG HEB IK HET DIRECT THUIS GEPROBEERD. WE WOONDEN TOEN NOG IN DE KLOKSTRAAT. IK HEB HET EERST OP DE WC BENEDEN GEPROBEERD MAAR DAT LUKTE NIET. BOVENDIEN WAS AAN DE GELUIDEN DUIDELIJK TE HOREN WAAR IK MEE BEZIG WAS. IK HEB ME ER TOEN UIT WETEN TE REDDEN DOOR TE ZEGGEN DAT IK VEEL TE VEEL GEGETEN HAD EN DAAR VRESELIJK MISSELIJK VAN GEWORDEN WAS EN HAD MOETEN OVERGEVEN. Of mijn ouders het geloofden? Ze hadden wel vreemd zitten kijken toen ik ineens zo vreselijk veel at.......Maar een opmerking daarover maken? O, nee, geen denken aan. DEZE EERSTE VREET-KOTSPOGING MISLUKTE DUS JAMMERLIJK EN IK HAD VRESELIJKE KEELPIJN OMDAT IK MET MIJN VINGER ZO HARD IN MIJN KEEL HAD ZITTEN PEUREN. HELAAS PINDAKAAS. Diezelfde avond ondernam ik wederom een poging na de avondmaaltijd. Ook hier had ik onbeschoft zitten schransen. Na de maaltijd ging ik naar de badkamer, zocht de dingen bij elkaar om in bad te gaan en zette de kraan wagenwijd open om de badkuip vol te laten lopen. Als dat water uit de kraan liep kletterde dat behoorlijk door en waren mijn kotsgeluiden niet te horen. Deze keer deed ik het anders. Tussendoor dronk ik water om mijn eten zo soepel mogelijk terug te laten komen. Alles ging linea recta de wc in. Een paar maal het toilet doorspoelen was wel nodig want de hoeveelheid die ik had gegeten en weer terugkotste was niet met één keer spoelen weg te krijgen. Ook deze keer kostte het heel veel moeite voordat ik de indruk kreeg dat alles er nu wel ongeveer uit moest wezen. Ik denk dat mijn badkamerbezetting ongeveer anderhalf uur in beslag heeft genomen. Vreemde blikken van mijn ouders. Maar vragen aan mij stellen? NEE. Werden er opmerkingen gemaakt over de toch wel opmerkelijk lange tijd die ik in de badkamer had doorgebracht? NEE.

NU IK DIT HAD ONTDEKT VOND IK DIT EIGENLIJK HARTSTIKKE TOF. IK KON GEWOON BOODSCHAPPEN BLIJVEN DOEN, LEKKER DOORKANEN ZOVEEL IK WILDE EN WÀT IK WILDE. IK MOEST GEWOON ALLES ZO SNEL MOGELIJK ZIEN TERUG TE KOTSEN.BALS IK ERGENS ANDERS ZOU MOETEN ETEN MOEST IK WEL IN DE GATEN HOUDEN DAT ER EEN WC IN DE BUURT WAS. WANT NA HET ETEN MOEST ALLES ER ZO SNEL MOGELIJK WEER UIT. WEL HEEL BELANGRIJK WAS WAT VOOR WC HET WAS. MIJN BRAAKSEL MOEST MET ZO MIN MOGELIJK KEREN DOORSPOELEN ZO GOED MOGELIJK VERDWIJNEN. IK MOEST DE GELEGENHEID HEBBEN OM TUSSEN TWEE BRAAKPOGINGEN IN TE DRINKEN. DAT WAS NODIG OMDAT IK ANDERS NIET ALLES TERUG KON BRAKEN ÈN IK MOEST MIJN HANDEN KUNNEN WASSEN. JA, ZO MAKKELIJK WAS HET ALLEMAAL NIET. HET WAS IN ELK GEVAL UITGESLOTEN DAT IK BIJ KENNISSEN EN/OF VRIENDEN DIT ZOU KUNNEN DOEN. EN ALS ER EEN ETENTJE ERGENS WAS OF ER ZOU ERGENS GEGETEN WORDEN TIJDENS EEN UITJE GING IK ME EERST OP DE HOOGTE STELLEN VAN DE TOILETTEN. ZAG IK DAT OVERGEVEN EEN HACHELIJKE ONDERNEMING ZOU WORDEN DAN ZAG IK AF VAN MEE ETEN. MAAR BUITEN DAT: IK ZOU TIJDENS HET ETEN VOORTDUREND NAAR DE WC MOETEN. EN HET GEEFT NATUURLIJK GEEN PAS OM TIJDENS HET ETEN VOORTDUREND "EVEN" NAAR DE WC TE GAAN. WANT DAT "EVEN" WERD TOCH AL SNEL MINSTENS 10 MINUTEN. HET EIND VAN DIT VERHAAL IS NATUURLIJK DAT HET MAAR HET BESTE WAS OM VAN FEESTJES EN PARTIJEN AF TE ZIEN. GEWOON THUIS BLIJVEN EN DAAR MAAR FLINK VRETEN. EN UITERAARD ALLES WEER TERUGKOTSEN. EN ZO GING IK ME STEEDS MEER OVERAL VAN TERUGTREKKEN. VOND IK HET ERG? NEE. HEERLIJK TOCH ZO LEKKER IN M'N UPPIE? LEKKER DOEN EN LATEN WAT JE WILT, AAN MIEMAND VERANTWOORDING AF TE HOEVEN LEGGEN, ENZOVOORTS. IK ZORGDE ER WEL VOOR NATUURLIJK DAT IK ALTIJD OP TIJD OP MIJN WERK WAS. IK MAAKTE ZO MIN MOGELIJK AFSPRAKEN. MOEST IK DIE WEL MAKEN DAN MOEST DAT OP TIJDSTIPPEN ZIJN DIE GUNSTIG MOEST ZIJN MET BETREKKING TOT MIJN VREET- EN KOTSSSCHEMA. IN NO TIME HAD DIE ROTWURGSLANG ME VOLLEDIG IN ZIJN GREEP IN EEN MOORDEND PROGRAMMA. IK KON 'M NIET ONTLOPEN. HIJ HAD ME HEEL STEVIG VAST EN ZOU ME NOOIT MEER LOSLATEN. IK HAD NOG MAAR VIER LETTERS IN MIJN HOOFD EN DAT WAREN de "E", de "T", de "E", en de "N".

DE START VOOR DE DODENRIT WAS GEGEVEN. WIE ZOU ER WINNEN? IK OF DE SLANG?

                     DE RIT IS NOG STEEDS AAN DE GANG. HET IS AL HEEL WAT KEREN GEBEURD DAT IK DREIG TE CRASHEN, MAAR GELUKKIG LOOPT HET STEEDS GOED AF. HET IS EEN KWESTIE VAN: "DE DOOD OF DE GLADIOLEN."