In mijn nieuwe woning gingen de eetbuien gewoon door. Tijdens de verhuizing viel dat niet mee want er liepen verhuizers over de vloer. Dus moest ik mijn etenstijden behoorlijk aanpassen. Heel vaak moest ik de "maaltijden" uitstellen tot 's avonds en 's nachts. Maar dan haalde ik de "schade" ook in het kwadraat in. En ja, de volgende dag zou ik ook weer een hele dag niet kunnen eten. Dus dat werd bunkeren en terugkotsen. Op slinkse wijze had ik toch heel veel levensmiddelen kunnen overbrengen en alvast een hele voorraad nieuwe levensmiddelen kunnen kopen. Ik moest ze wel even in een apart kamertje en op zolder en in de slaapkamer bewaren. Die verhuizers en nog een schilder hadden er geen fluit mee te maken wat ik allemaal had ingeslagen. Aangezien mijn moeder van mening was dat ik niet in de gelegenheid zou zijn om boodschappen te doen, nam zij levensmiddelen voor mij. Na een nacht buitensporig veel naar binnen gewerkt te hebben was er dan ook weer al heel veel op. Ik was genoodzaakt om het toilet heel vaak schoon te maken met het oog op de werklui. Want ja, wie veel kotst laat spoortjes achter. Ook luchtjes. Dus spuitbussen gekocht. Het eten ging permanent door. Werken en eten. Het was een wonder dat ik nog niet in mijn slaap at. Wel als ik wakker werd. Maar dat is inmiddels bekend. Eindelijk was alles in mijn huis ìn orde en òp orde en kon ik doen en laten wat ik wilde. Dat dacht ik. Want zeker in het begin komen er dan voortdurend mensen langs die nog dingen moeten inspecteren en controleren, moeten er nog papieren ondertekend worden, moeten er afspraken gemaakt worden voor tuin aanleg èn tuinonderhoud en nog een heleboel meer. En dat strookte helemaal niet mijn gedachten over "Vrijheid blijheid". OP DEZE MANIER KON IK NOG NIET ETEN EN SPUGEN WANNEER IK WILDE!!!! DAAR WAS MAAR EEN OPLOSSING VOOR: DE BEL NEGEREN. DAN MAKEN ZE EERST MAAR EEN TELEFONISCHE AFSPRAAK. DAN IK ZEGGEN WANNEER HET MIJ UITKOMT EN KON IK MIJN EETSCHEMA DAAROP AFSTEMMEN......EEN SLUITENDE OPLOSSING WAS DAT OOK NIET, WANT DE TELEFOON GING DAN ALTIJD ALS IK MIDDEN IN EEN VREETBUI ZAT. NIET OPNEMEN DUS. LAAT ZE MAAR LEKKER DE VOICE MAIL INSPREKEN. DAN BEL IK ZELF WEL TERUG ALS HET MÌJ UITKOMT.........

EN OP DEZE MANIER ZAT IK DUS IN EEN BEHOORLIJK NEERWAARTSE SPIRAAL. BINNEN DE KORTSTE KEREN STOND DE GARAGE VOL LEVENSMIDDELEN, PUILDEN DE KOELKAST EN KEUKENKASTJES UIT EN STOND HET AANRECHT TJOKVOL. ETEN DEED IK STAANDE AAN HET AANRECHT. NIET KOKEN. BESPAARDE ME OOK AFWAS. MIJN SOCIALE LEVEN WAS TOT ONDER NUL GEDAALD. IK ZAG ALLEEN NOG MENSEN IN DE WINKELS. OP MIJN MOND ZAT, FIGUURLIJK, EEN FLINKE PLEISTER. IK MERKTE OOK DAT IK AAN KRACHT BEHOORLIJK AAN HET INLEVEREN WAS EN IK HAD PERIODES VAN ENORME MOEHEID, DIE LETTERLIJK UIT HET NIETS ALS HET WARE OP ME VIELEN, BIJVOORBEELD ALS IK BIJ DE KASSA STOND TE WACHTEN. DAN WIST IK SOMS NAUWELIJKS NOG THUIS TE KOMEN. OF ER EEN DIRECTE AANLEIDING GEWEEST IS OM EINDELIJK HULP TE GAAN ZOEKEN? IK WEET HET ECHT NIET MEER. MAAR LANGZAAM MAAR ZEKER KWAM IK TOCH TOT DE CONCLUSIE DAT IK ZO NIET VERDER KON EN NIET VERDER WILDE LEVEN. 

                                                   EN DUS BESLOOT IK HULP TE ZOEKEN.

De eerste aan wie ik raad vroeg was mijn huisarts. Hij verwees me door naar Emergis. Ik had in het verleden wel eens eerder hulp aangeboden gekregen. Bij een psychiater, maar dat strandde al na één consult. Ik had absoluut geen zin om mijn leven daar op tafel te gooien. En het eind van het liedje zou toch weer zijn dat ik het advies kreeg om meer te eten.....En  dus haakte ik af. Begon tegen mij niet over eten, want dan at ik een week lang niet. De meest stomme opmerkingen krijg je dan naar je hoofd. Waarom stom? Omdat die opmerkingen van mensen afkomstig waren die beter hadden moeten weten. "Toe jôh, neem nog wat. Zo te zien kan er nog wel wat bij." "Je bent toch niet ziek?" "Ik wist niet dat je aan de lijn deed. Dat heb jij niet meer nodig." "Ik zou maar eens naar de dokter gaan. Volgens mij heb je een ziekte onder de leden." "Hoelang is het geleden dat je hebt gegeten?" "Bang dat je te dik wordt?" Deze lijst kan nog verder uitgebreid worden. Doe ik niet.

Ik had al eens eerder contact opgenomen met Emergis en toen informatie toegestuurd gekregen. Maar wat ik daarin las beviel me  helemaal niet. Ik las dingen over ziekenhuisopname, bepaald gewicht bereiken en dan pas in therapie mogen, en nog heel veel meer. Strenge regels voor iemand die vrij wil zijn. En ik zou van huis weg moeten. Een ziekenhuisopname waarvan ik al bij voorbaat wist dat het op niets zou uitlopen. AANKOMEN?BEKIJK HET MAAR. IK KON NATUURLIJK MEEWERKEN EN BIJ VOLDOENDE GEWICHT NAAR EMERGIS OVERGEPLAATST WORDEN. EENMAAL DAAR MOEST IK DAN ZO SNEL MOGELIJK IN GEWICHT AAN ZIEN TE KOMEN OM DAAR DAN ONTSLAGEN TE WORDEN. OCH, EN EENMAAL THUIS WAS HET ZAAK OM AL DIE EXTRA KILO'S ER IN ZO KORT MOGELIJKE TIJD WEER AF ZIEN TE KRIJGEN. EN DAT WAS EEN KWESTIE VAN HEEL VEEL KOTSEN..........Ik ben iemand die leek erg last van heimwee heeft. Als ik nog maar een dagje naar het strand ga, krijg ik naarmate de tijd verstrijkt steeds sterker de drang naar huis. Weer lekker naar mijn eigen stekkie. Ik verlangde niet naar mensen (ik zou niet weten naar wie ik zou moeten verlangen want vrienden had ik niet) maar echt naar mijn eigen huis, naar mijn eigen stekkie. Maar het was ook weer de dwang om te eten. Ik wilde op tijd thuis zijn want dan was er nog tijd om boodschappen te doen.......En als ik dan eenmaal thuis was dan gingen ook echt alle remmen los. Een hele dag had ik me ingehouden en nu "kon het" eindelijk weer. Voor drie vreetbuien achter elkaar draaide ik mijn hand niet om. Als mijn maag zich maar omdraaide. Natuurlijk volgde er al heel snel de eerste verstopte riolering..........De keren dat dat gebeurde zijn echt niet meer te tellen. Zelfs de gemeente moest er nog een keer aan te pas komen om alles open te breken en met de kolkzuiger aan het werk te gaan. Was ik voldoende gewaarschuwd? Had ik mijn lesje geleerd? Welnee. De volgende dag ging ik als voorheen verder. Inmiddels had ik ook mijn eerste consult in Emergis achter de rug.

Dat eerste consult overtrof mijn verwachtingen. Een gewoon gesprek waarbij ik informatie gaf over mijn eetstoornis enzovoorts. Eerste "opdracht": een schema bijhouden van wat ik at op een dag en op welke tijden ik dat deed. Dat was niet moeilijk uiteraard. In de "boeken" nakijken wat iemand gemiddeld per dag at, de tijden erbij en dat tot een kwart reduceren en m'n schema was klaar.......Mijn smoezentrommel was weer goed gevuld. Nee, dat werkte niet. En na nog een aantal gesprekken heb ik even een korte stop ingelast. Wat ik heel prettig vond was dat er niet "gezeurd" werd over alles wat met eten te maken had. Wel steeds de vraag wat ik zou kunnen veranderen/verbeteren en op welke manier ik zelf dacht om dat voor elkaar te krijgen. Eén ding wist ik heel zeker: ik wilde normaal eten zonder aan te komen......U begrijpt dat zoiets onmogelijk was. Tijdens die korte stop ging ik die gesprekken toch missen en ik besloot om door te zetten. Maar er kwam een flinke kink in de kabel. Ik brak mijn linkerbovenbeen precies onder de kop van het bot. In het ziekenhuis werd er een pen ingezet en ik was toch vrij snel mobiel en kon ik weer naar Emergis. Alles ging goed totdat ik twee jaar later dat been op exact dezelfde plek nog een keer brak. Er moest toen een nieuwe pen in. Dit had zijn sporen achtergelaten en in de daaropvolgende jaren ging ik steeds slechter lopen. Na een onderzoek waarbij mijn botdichtheid werd gemeten bleek dat ik osteoporose "in de alarmfase" had. Zelfs bij een iets te stevige handdruk liep ik het risico dat er handbeentjes zouden breken.....Ik kreeg medicijnen en later infusen maar van beide had ik enorm last. De oplossing lag in een injectie (1x per halfjaar). En die sloegen aan en ik had er geen last van. Deze injecties samen met flesjes Nutridrink (7 per dag) hebben ervoor gezorgd dat mijn botten steviger geworden zijn. Mijn geluk is denk ikzelf, geweest, dat ik die flesjes erg lekker vond. Want het was nog steeds zo dat ik alles uitkotste wat ik opat. Ik zorgde ervoor dat ik die flesjes tussen de vreetbuien opdronk. Het was wel zaak dat ik dan voldoende tijd moest inruimen om er verzekerd van te zijn dat de Nutridrink ook door mijn lichaam opgenomen kon worden. Dat lukte vrij aardig. Gelukkig. Maar ondanks dat gingen de vreetbuien gewoon door en van een sociaal leven was er nog steeds geen sprake. Ik had het daar vaak over met mijn therapeut die zich ook op dat gebied zorgen maakte. In 2010 schoot het woord "Leger des Heils" door mijn hoofd. Ik bezocht al lange tijd de samenkomsten niet meer en had me ook daar van nog meer dingen teruggetrokken. Af en toe was er wel contact, maar dat was zeer incidenteel.  Binnen vrij korte tijd kon ik aan het werk in de kledingwinkel en ging ik kleding sorteren. Te beginnen met twee ochtenden in de week. Dat dacht ik ja. Maar dat viel vies tegen. En ik moest al snel van twee maal drie uur naar twee maal twee uur! Hierbij moet een hele dikke vette "MAAR" bij geplaatst worden. Een veel belangrijker reden dat ik het niet volhield was het feit dat ook hier mijn eetstoornis mijn leven regeerde. Voordat ik aan het werk ging, MOEST ik eerst boodschappen doen. Het belangrijkste was brood. Vóór 09.00 uur (begin van mijn werktijd) zou ik dat moeten kopen want om 12.00 uur (einde werktijd) wilde ik gelijk naar huis om te kunnen gaan schransen.......! De rest van de boodschappen kon ik desnoods 's middags halen. De hoeveelheden brood die ik in huis had was beschamend, zoals alles beschamend was. Tien broden was "normaal" en vier à vijf per dag gingen er makkelijk in en net zo makkelijk ook weer uit. In de zomer van 2011 kreeg ik een enorme kick, die uit het niets kwam. Ik ging van het ene op het andere moment hele dagen werken! Voor mij ook nog steeds een raadsel. Maar het lukte. Het was echter ook een manier om van huis weg te zijn en zó zoveel mogelijk vreetbuien proberen te ontlopen. Maar eigenlijk had het geen enkele zin. Tussen de middag naar huis (smoes: even voor de katten zorgen). De wáre reden was om in zo kort mogelijke tijd (drie kwartier) zoveel mogelijk eten naar binnen te proppen èn terug te spugen. En dan moest ik ook weer om 13.00 uur op het werk terug zijn.....In plaats van één uur pauze nam ik anderhalf uur en dat lukte net. Maar in dat eetpatroon zat een enorm grillig verloop. Wèl was duidelijk dat, zodra het maar enigszins mogelijk was, ik me volkomen te buiten ging aan alles wat eetbaar was. Ondanks de therapie en ondanks het werk ging het steeds slechter met me, maar ik weigerde dat in te zien. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik was onvermoeibaar. 's Nachts deed ik ook bijna geen oog meer dicht. Drie, hooguit vier uur slapen in een nacht en meer zat er niet in. Wanneer ik wakker werd 's nachts, ging ik direct uit  bed, propte me vol, spoog het terug, ging terug naar bed, viel direct in slaap om na drie kwartier weer wakker te worden. En dan begon alles weer van voren af aan. Inmiddels had ik ook allerlei lichamelijke klachten gekregen, waaronder het vasthouden van vocht. Héel veel vocht. Ik kon geen normale kleren meer aan en ook mijn schoenen kreeg ik niet meer aan. Het vocht werd door mijn huidporiën naar buiten geperst, met name uit die in mijn onderbenen. Het vocht liep langs mijn benen. Als ik al schoenen aandeed, liepen die in de kortste keren vol. Mijn kleding was ook nat. 's Nachts werd alles nat. In plaats van lakens had ik strandlakens op mijn matras gelegd met een zeiltje ertussen. Dat heeft alles bij elkaar ongeveer vijf maanden  geduurd. En het was midden in de zomer. Uitgerekend in die zomer kregen we ook nog twee maal een hittegolf. Het moest vanzelf overgaan. Vochtafdrijvers was in mijn geval best riskant met weet-ik-het-hoeveel kilo's ondergewicht. Mijn benen stonden zo stijf van het vocht dat lopen bijna niet meer kon en fietsen onmogelijk was geworden, te meer daar ik mijn benen niet kon buigen en op- en afstappen al helemaal niet meer ging. Boodschappen liet ik door iemand doen die enigszins van mijn situatie op de hoogte was. Het deed ook behoorlijk pijn. Het gevoel of er continu spelden in mijn voeten prikten, vooral in mijn voetzolen. En ineens, na vijf maanden ging het over. 's Nachts lag ik zoveel mogelijk met mijn benen omhoog, maar dat hielp geen snars. Want het vocht zakte dan in mijn liezen en onderbuik. Dat vocht komt geregeld terug. Heel vervelend. Maar ja aan de andere kant verwondert het me nog steeds dat ik er überhaupt nog ben...........IK BEN ECHT NIET VAN PLAN OM ME, LETTERLIJK GESPROKEN, TE LATEN KISTEN. DE GLADIOLEN ZIJN VOOR MIJ. DE DOOD IS VOOR MIJN EETSTOORNIS, DIE ROTWURGSLANG.