De vorig pagina heb ik afgesloten met een gedichtje van Toon Hermans. Deze pagina wil ik beginnen met een gedichtje van Toon Hermans.

DE STADSWIJK IS KAPOTGESCHOTEN

TUSSEN DE PUINHOOP DIE NOG REST

VOEL JE TÓCH DE LENTE GLOEIEN

STAAT EEN BOOM OPNIEUW TE BLOEIEN

EN ER LIGGEN WARME EITJES IN EEN NEST

En daar zit ik dan. Op de puinhopen en tussen de puinhopen. Soms wordt de puinhoop kleiner maar dan komt er ook direct weer iets op mijn weg wat die puinhoop weer groter maakt. Waar ik nog steeds mee te kampen heb (naast de vreet- en kotsbuien en mijn zwijgzaamheid) zijn ANGST EN GEEN MENSEN OM MIJ HEEN KUNNEN VERDRAGEN. Die angst manifesteert zich wanneer mensen naar me toekomen met een uitgestoken hand en/of een hand op mijn schouder of arm leggen. Zelfs een lichte tik op mijn schouder kan mij al in elkaar doen krimpen. Een bord voor mijn borst en op mijn buik met daarop de tekst: AANRAKEN VERBODEN zou niet misstaan. Handen doen me denken aan mijn moeder. SLAAN. Van KNUFFELS EN ZOENEN moet ik ook niks hebben en me stevig vastpakken is helemaal een ramp. Een knuffel stond garant voor een klap. Stevig vastpakken ook. En die grepen waren zo stevig dat ik me er niet aan kon onttrekken. Handen en de rest van het verhaal zijn een jeugdtrauma geworden. In nauw verband hiermee staat het feit dat ik geen mensen om me heen verdraag. Van lijfelijk contact moet ik absoluut niets hebben. In een groep functioneren kan ik niet. Ik blijf een eenling. Als ik ergens heen ga dan het liefst in mijn uppie. Heb ik met niemand iets te maken en hoef ik met niemand verder rekening te houden. Als ik probeer om in een groep(je) mee te draaien moet het zó zijn dat er afstand is tussen mij en degene(n) waar ik naast zit. Ik zal altijd eerst kijken waar de deur, de ramen en de nooduitgang zijn. Wegvluchten zodra ik kan. Dat heb ik ook in een warenhuis: waar is de nooduitgang? Voor mij geen festivals, geen concerten of wat dan ook. Ik vind het doodeng. In de winkel krijg ik het Spaans benauwd wanneer het er druk is en de mensen steeds langs je schuren. Voor alles geldt: hoe meer ruimte hoe beter. Thuis heb ik hetzelfde met de wc: altijd met de deur open. In mijn huis staan er dag en nacht meerdere ramen open. De deuren zijn dicht. Logisch aan de ene kant, onlogisch anderzijds. Logisch omdat er dan niemand binnen kan. Onlogisch als u het voorafgaande goed hebt gelezen. Blijft voor mezelf ook een vraagteken. ETEN blijft een "ver-van-m'n-bed-show. Ook het ingezelschap eten doe ik nog steeds niet. Mensen zien eten blijft een probleem voor me. Die kauwende kaken. De manier waarop sommigen eten enzovoorts. Etensluchtjes? Een gruwel.

Waar ik nog altijd vreselijke problemen mee heb is, wanneer ik zie dat een moeder/ouder/verzorgende een kind slaat. Ik ben in staat om die mensen aan te vliegen. Niet gek, gezien mijn verleden. En dierenmishandeling. Dat brengt een enorme woede in mij naar boven. En hoe ga ik nu verder?

Meestal denk ik dan: doorgaan met ademhalen. Waar mogelijk proberen om een , voor mij, zo hoog mogelijke kwaliteit van leven te bereiken. Dat is en blijft iedere dag oorlog. Niet bij de pakken neer gaan zitten. Altijd een lichtpuntje proberen  te blijven zien en me daar aan vastklampen. Iedere dag opnieuw beginnen. De uitslag van het slaaponderzoek is ook bekend. Ik heb twee vormen van slaapstoornissen:narcolepsie en PMLD (in extreme mate). Het eerste had ik rekening mee gehouden. Het tweede had ik niet aan zien komen. Overdag steekt de narcolepsie de kop op (regelmatig in slaap vallen, ook op de scootmobiel) en de PMLD vindt bij nacht en ontij plaats. Het heeft te maken met heel onrustige benen (spiersamentrekkingen van de benen maar ook van mijn armen). Gevolg is dat ik lig te stuiteren in mijn bed en over de vloer loop te stuiteren= niet slapen en dat resulteert er dan weer in dat ik overdag steeds wegval. Er zijn medicijnen voor. Dat heb ik nog in overweging, gezien de mogelijke bijwerkingen. Het middel wordt dan erger dan de kwaal en daar heb ik dus echt geen zin in. Wanneer u meer wilt weten over narcolepsie en PMLD dan is daarover op Google heel veel informatie te vinden.