Voor zover ik me kan herinneren is er nooit iemand geweest die een opmerking gemaakt heeft over het feit dat ik toch wel erg mager werd. Dan rijzen gelijk een aantal vragen: En als er wel een opmerking over gemaakt zou zijn? Had ik daar naar geluisterd? Stond ik open voor adviezen? Voor goede raad? Was ik bereid om hulp te zoeken? NEE. ER WAS TOCH HELEMAAL NIETS MIS MET ME? Natuurlijk wist ik dat het niet goed zat. Inmiddels mager tot op het bot. Eerlijk gezegd had ik zelf niet in de gaten dat ik behoorlijk aan het afvallen was. Aan mijn kleding merkte ik niks en in de spiegel zag ik ook geen veranderingen. Of hield ik mezelf voor de gek? Heb ik ook het beeld gehad van mezelf, als ik de spiegel keek dat ik was zoals ik altijd was? Ja, dus. De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het feit dat ik afgevallen was, is die ene keer geweest toen ik met vakantie zou gaan en mijn koffer niet dicht kreeg. Wat doe je dan? Je ploft op je koffer neer en "Klik." Niet dus. Dat was voor mij een "hoera" momentje! Ik was afgevallen! Prima. Wist ik dat alle moeite niet tevergeefs was geweest! Dat moet in, denk ik, 1968 zijn geweest. Toen drong het ook tot me door dat mijn kleren losser zaten en dat sommige (houten) stoelen toch wel erg hard zaten.....Toen ging ik ook merken dat er mensen waren die me wel erg aanstaarden en achterom keken. En toen ging het ook tot me doordringen dat er mensen waren op een feestje of op het werk die me er zonodig op moesten attenderen dat ik "best nog wel een stuk taart of-weet-ik-wat-nog-meer kon nemen, want lijnen hoefde ik niet te doen........." Ja, hadden al die mensen maar heel gewoon hun mond gehouden. Deze opmerkingen waren voor mij aanleiding om er nog "harder" tegenaan te gaan. "IK ZOU WEL EENS EVEN LATEN ZIEN DAT IK AF KON VALLEN. DAT IK HEEL VEEL AF KON VALLEN. DAT IK ZOVEEL AF KON VALLEN DAT IK NET NIET DOOD ZOU GAAN.....! Hoeveel iemand uiteindelijk af kan vallen tot-ie dood gaat weet ik niet. Gelukkig. Ik weet wel dat ik een keer op een weegschaal stond die 29kg aangaf. Daarna heb ik nog wel op weegschalen gestaan bij artsen maar m'n gewicht wilde ik niet meer weten. Ik voelde zelf ook wel dat de (onder)grens bereikt was. Als ik op dat moment zou weten dat ik aangekomen was zouden er "rare" dingen gebeuren. Met andere woorden: de weg om een eind aan mijn leven te maken lag dan voor me open. Ik heb, ook zonder dat ik mijn gewicht wist best vaak zo'n aanvechting gehad. Leven met een eetstoornis is geen kleinigheid. Het is een kwestie van OVERLEVEN. WAAROM HEB IK TOCH STEEDS VOOR HET LEVEN GEKOZEN? EEN AANTAL ANTWOORDEN. Als ik zou besluiten om een einde aan mijn leven te maken, had ik mezelf laf gevonden. Het is dan een kwestie van weglopen voor je grootste vijand die dan uiteindelijk de overwinnaar is. Lacht in zijn vuistje en denkt: "Hoera, weer een slachtoffer gemaakt." Een ander antwoord is dat ìk er niets mee opschiet èn dat de achterblijvers er niets mee opschieten: die blijven met tal van onbeantwoorder zitten. Ben ik bang voor de dood? Nee, absoluut niet. Maar nogmaals, die ROTWURGSLANG MAG NIET HET LAATSTE WOORD OVER MIJN LEVEN EN MIJN DOOD HEBBEN. Als ik dood ga, dan op een normale manier. Wat ik vooral hoop is dat ik anderen kan inspireren om ook door te zetten. Te blijven vechten. Ik weet het: je bent soms zo moe, moe van die eeuwige strijd, dat ik zelf dan het liefste me op de grond zou willen laten vallen, waar dat dan ook is, bijvoorbeeld in de winkel of op straat, met de gedachte: "En nu ben ik niet meer van plan om overeind te komen." En dan is er nog iets, iets wat misschien heel lullig en sentimenteel overkomt: wat gebeurt er met m'n katten? Zullen ze me missen?  Krijgen ze een goed nieuw adres?

Een vraag die me heel vaak is gesteld: "Had je je leven over willen doen? Had je het anders gewild?" Antwoord: "Nee." Waarom niet? Omdat ik weet wat ik nu heb en gehad heb. Hoe anders moet dat anders dan zijn? Zou ik me daar wel gelukkig bij gevoeld hebben? En zou ik dan niet die eetstoornis hebben ontwikkeld? Wat zou er gebeurd zijn als ik in een andere tijd, in een ander gezin en in een ander milieu opgegroeid zou zijn? Allemaal onzekerheden. Vragen waar ik geen antwoorden op weet en/of op heb. Dit is mij overkomen, ik heb er niet om gevraagd. Betekent het dat ik me bij mijn lot neerleg? Nee. Want mijn levensweg kan dan uitgestippeld zijn, ik zal er zelf uitvoering aan moeten geven. Dat betekent om toch een zo normaal mogelijk leven te leiden. En dat is met meer vallen dan opstaan. Als er voor mij een deur dichtgaat, is er altijd wel een andere deur die opengaat of zelfs meerdere deuren. Met daarachter nieuwe dingen om te leren, nieuwe mogelijkheden en nieuwe bronnen van inspiratie.

Duizenden keren heb ik mezelf de vraag gesteld: "Waarom ik?" Ik heb die vraag ook aan God voorgelegd. Uiteindelijk heb ik de vraag in een antwoord omgezet: "JUIST IK" Om een voorbeeld en steun te willen zijn voor hen die dezelfde moeilijke weg afleggen.

Wat zijn de gevolgen van de eetstoornissen voor mij persoonlijk? Dat is een enorme waslijst. De meeste zijn ook de gevolgen in het algemeen. Hierover zijn goede boeken verschenen en ook op internet is veel te vinden. Googelen, intypen: "de gevolgen van eetstoornissen" en dan valt er heel veel informatie over te vinden. Er zijn ook websites die deze problematiek bespreken. Ook dit is op Google te vinden. Als het enigszins kan en je weet niet wat je het beste kan lezen, probeer dan iemand te vinden die jou daarbij kan helpen. Ik vind het moeilijk om vanuit mijn positie daarover te adviseren, juist omdat ik er nog midden in zit. Wat voor mij wèl goed werkt en waar ìk een klik mee heb kan bij iemand anders wel een averechtse uitwerking hebben

IK HEB DE (gebruikelijke) DRIE TERREINEN GEKOZEN WAAROP DE GEVOLGEN DUIDELIJK MERKBAAR ZIJN: LICHAMELIJK, PSYCHISCH(heel breed) EN SOCIAAL-MAATSCHAPPELIJK. ALLEREERST DE LICHAMELIJKE GEVOLGEN. HET EERSTE WAS HET WEGBLEVEN VAN MIJN MENSTRUATIE. Maar dat kan ook te maken hebben gehad met het feit dat ik flink sportte en op jonge leeftijd al intensief sportte. Trainingsprogramma' waren bij mij niet bekend. Het was een kwestie van "doorrrammen." Typisch was dat mijn menstruatie wegbleef in de zomermaanden, terugkwam in de wintermaanden en helemaal wegbleef toen er 's winters ook overdekt gezwommen kon worden. De eetstoornis was zich al aan het ontwikkelen, dat wel. In het algemeen is het wel zo dat de menstruatie wegblijft bij eetstoornissen. Mijn okselhaar en schaambeharing verdween heel snel. Vond ik helemaal niet erg. Ik kreeg wel meer gezichtsbeharing. En in mijn gezicht werden de kaakbotten heel duidelijk zichtbaar. Mijn ribben en heupbeenderen tekenden zich ook steeds meer af, net als alles wat bot was. Benen als knoestige takken en armen als stokjes. Mijn borsten waren twee pannenlappen. Alle rek en elasticiteit verdween uit mijn vel. Als ik een velletje pakte bleef het "staan" en moest ik er over wrijven om het weer glad te krijgen. Mijn huid werd ook schilferig en steeds dunner. Ik heb heel veel wonden en wondjes gehad. Gelukkig was ik (en ben ik nog steeds) een "goede genezer", alle wonden genezen zonder infecties maar ik heb wel behoorlijk wat littekens op armen en benen. Bij het minste of geringste stootmomentje was er "bloed aan de paal". Ook behoorlijk wat grote wonden waar ik toch steeds mee naar de arts moest omdat er gehecht moest worden. Het was voor mijn een zegen dat het moment kwam dat de wonden "geplakt" konden worden. Dat kon ik makkelijk thuis zelf doen en heeft me heel wat bezoekjes aan de dokter bespaard. Na enige jaren wist ik echt wel,met welke wond ik naar de dokter moest en welke ikzelf kon behandelen. Wat ik niet wist was, dat mijn spieren dunner en dunner werden. Dat was niet direct zichtbaar. Het enige wat ik constateerde was dat ik niet meerzulke stevige spierballen had: twee kleine pingpongballen. Mijn spiermassa nam af en mijn spieren (voor zover ik daar nog van kon spreken) waren touwtje cq. elastiekjes. Maar dan wel strak gespannen touwtjes en strak gespannen elastiekjes die elk ogenblik kunnen knappen. Met mijn botten is het net zo'n verhaal. Wist ik dat mijn botten steeds dunner en brozer werden? Maar ik had het wel kunnen weten.  Via mijn voeding kreeg ik te weinig stoffen voor mijn botten binnen maar omdat ik niet meer menstrueerde had ik een tekort aan oestrogeen waardoor ook botontkalking ontstond. Ik had me nooit verdiept in de lichamelijke gevolgen van eetstoornissen. Ik viel af dat was het belangrijkste. De afname van mijn spierweefsel ging ik merken omdat ik minder kracht kreeg. De afname van mijn botweefsel wist ik pas nadat er een botscan gemaakt was. Dat vond plaats nadat  ik voor de tweede maal mijn linkerbovenbeen had gebroken op dezelfde plaats, precies onder de kop van het dijbeen. Resultaat van die breuken: pen erin. Resultaat van de botscan: Osteoporose in de alarmfase. Dat wil zeggen: wanneer iemand mijn een stevige handdruk zou geven was de kans groot dat mijn (midden)hand(s)beentjes zouden breken......Met injecties is dit probleem aanmerkelijk opgelost. En ook de Nutridrink is in dit opzicht heel goed gebleken. Maar het is wel een feit dat mijn linkerbeen nog steeds koter wordt. Mijn linkerkant zakt steeds meer in. Normaal lopen (flinke afstanden ) is niet meer mogelijk. Ik ben afhankelijk geworden van een rollator en een scootmobiel. Dat is mijn eigen keuze geweest. Heel veel mensen beschouwen je dan als zielig. Bij mij was het tegenovergestelde het geval. Op reis gaan, een dagje naar Amsterdam of gewoon hier in de buurt eens ergens naar toe zat er niet meer in. Met openbaar vervoer reizen kon wel: in de trein of bus zitten was geen probleem. De vraag was: hoe kom ik bij die bus en die trein. Dat lukt nu prima met mijn twee vervoermiddelen. De scootmobiel kan mee in de trein en de rollator ook. Met de scootmobiel kan ik heel ver van huis, Zola's de Walcherse kust. En de rollator is prima voor de afstanden die ik nog kan lopen. Mijn wereld is enorm verruimd. Daar kwam in 2016 ook een iPad bij en een iPhone en ook dat zorgde voor een enorms vergroting van mijn wereld. Nog iets over mijn spieren. Met het voedsel krijg je voldoende voedingsstoffen voor botten en spieren binnen. In een normale situatie. Maar ik kreeg veel te wring stoffen binnen waaronder kalk(voor de botten)en eiwitten (voor de spieren). Spieren bestaan zelf uit eiwitten. Om ze goed te laten werken zijn er eiwitten nodig. Wanneer iemand te weinig eiwitten met het voedsel binnenkrijgt worden de spiereiwitten aangesproken, waardoor de spiermassa afneemt. IN FEITE IS DAT KANNIBALISME: JE EET JEZELF LETTERLIJK OP! Het ALLERGROOTSTE GEVAAR IS ECHTER DAT ONDER ANDERE JE HART OOK EEN SPIER IS. MOET IK NOG VERDER GAAN? Er komt dus een punt dat ook je hart de gevolgen zal ondervinden van dat eiwittekort en het hart het af laat weten. Maar zelfs die kennis liet me onberoerd. "SO WHAT?" Doodgaan doe ik toch een keer......Wat valt er nog meer te vertellen? Mijn bloedwaarden weken af van het "gemiddelde." Ook weer zo'n vreemd "geval." En wel om de simpele reden dat mijn bloedwaarden altijd al afwijkend waren zonder dat ik daar consekwenties van ondervond. In verhouding echter waren mijn bloedwaarden oké en er is ook niet veel aan gedaan om dat te veranderen. Ik wilde het zelf niet. Zoals het was voelde ik me er prima bij. Als er eenmaal aan die waarden gesleuteld zou gaan worden door medicatie dan zou ik binnen de kortste keren een wandelende apotheek zijn. Dat beeld had ik voor ogen en daar had ik geen zin in. Afgezien van alle mogelijke bijverschijnselen die er ongetwijfeld zouden zijn. De enige medicatie waarmee ik heb ingestemd zijn Kaliumtabletten geweest, nodig om hartproblemen te voorkomen: hartritmestoornissen en kan zelfs tot een hartstilstand leiden.

Kaliumtekort leidt echter ook tot spierkrampen èn nier-en leverbeschadigingen. Een lage bloeddruk evenals een trage ademhaling heb ik al vanaf de momenten dat ik intensief ging sporten. Net zoals een trage hartslag. Van duizeligheid had ik geen last en ik had een energie van hier tot Tokyo. Dat had tot gevolg dat ik ook 's nachts erg actief was. Ik sliep slecht en zodra ik wakker werd ging ik mijn bed uit want de keuken- en koelkast "riepen." Nachtelijke vreetbuien. Dat voedsel moest er ook weer uit. Dat werd mijn "slaappatroon." Voor slapen bleven zo'n drie à vier uur over....Al dat eten en dat overgeven heeft mijn gebit verwoest. Mijn tanden en kiezen gingen gewoon kapot. De gaten vielen erin en ze braken af. De tandarts had nog geen week allemaal kronen geplaatst of ik sloeg over de kop met mijn fiets en al het werk van de tandarts was voor niets geweest. Kaakfractuur en een kunstgebit......Van mijn eigen tanden was het glazuur aangetast door de grote hoeveelheden zoetigheid die ik at maar vooral door het maagzuur  als gevolg van veelvuldig braken. Daar werden ook mijn keel en slokdarm niet beter van. En mijn keel ging ook regelmatig kapot omdat ik (zeker in het begin) mijn vinger in mijn keel stak om te braken. Ik heb heel vaak bloed gespuugd. Dat braken kan levensgevaarlijk zijn als je je verslikt in je braaksel. Als het in je longen komt, mag je blij zijn dat er op tijd ingegrepen kan worden. Gelukkig heb ik ditzelfde nooit gehad. Wat ikzelf heel vaak heb gehad was dat er een stuk voedsel in mijn keel bleef steken tijdens het eten of tijdens het terugspugen. En dat is ook gevaarlijk en het is vreselijk pijnlijk. Elke slikbeweging doet pijn. Ik ging hoesten om het los te krijgen. Dat lukte tot op zekere hoogte. Dat stuk voedsel kwam wel los maar liet een wond achter in het bovenste gedeelte van mijn keel/slokdarm. En dan was er heel veel bloed. Ik was dan wel bang om te gaan slapen omdat ik niet wist hoelang dat bloeden door zou gaan en of ik er niet in zou kunnen stikken. Gelukkig is dit ook allemaal goed afgelopen. Maar het duurde een week voordat ik dan weer pijnvrij was.Tegenwoordig gebeurt dit praktisch niet meer. Met name na mijn kaakfractuur heb ik daar echt wel een jaar of tien problemen mee gehad. Af en toe verloor ik de controle over mijn kaken en daardoor ontstonden die problemen. Het gebeurde ook wel met drinken. Ook kon het gebeuren dat het eten gewoon uit mijn mond viel. EN DAT WAS VOOR MIJ EEN UITSTEKENDE SMOES OM NIET MEER NAAR ETENTJES TE GAAN!!!!!! "Ik durf niet te komen, want als ik iets eet verlies ik regelmatig de controle over mijn kaken en dan vliegt het eten alle kanten op. Jullie begrijpen wel dat ik dan wel door de grond kan zakken en voor jullie is het ook geen fris gezicht........!"

Mijn hongergevoel was al op vrij jonge leeftijd verdwenen. Bovendien had ik nooit honger omdat ik zo vol gepropt werd. Had ik dan geen "trek?" Nou en of. Maar ja, wie af wil vallen, moet pijn lijden......Af en toe was ik echt wel licht in mijn hoofd en heel vaak had ik het idee dat ik op een "andere planeet" zat, maar ook het gevoel dat mijn lijf er nog wel was en mijn hoofd er niet meer bij hoorde. Het gevoel dat mijn lijf zelfstandig dingen deed. Maar ook het gevoel dat ik er gewoon niet meer was, onzichtbaar. Dat gevoel is langzaam maar zeker verdwenen. Wèl heb ik "uittredingen" gehad. In mijn tijd nog nauwelijks besproken en bespreekbaar. Een paar jaar geleden heb ik het er met mijn therapeut over gehad. Ik vond het een heerlijke ervaring. Ik voelde mezelf opstijgen tot tegen het plafond en bleef daar zweven. Als in de zomer mijn slaapkamerraam openstond zweefde ik naar buiten, over de bedauwde weilanden. En dat rook toch lekker.....Ik ruik het weer nu ik het opschrijf. Ik zweefde niet ver. Wel altijd over weilanden. Ik kon dalen en weer opstijgen waarbij ik mijn armen als vleugels gebruikte: klapwieken, net als vogels. Tijdens die uittredingen had ik een enorm gevoel van vrijheid. Echt hoog kwam ik niet. Net als de "Verdronken vlinder" van Boudewijn de Groot. Maar ik haalde zelfs de blauwe lucht niet. Was ik toen voor het leven op de vlucht? Ik weet zeker van wel! Hoelang zo'n uittreding duurde weet ik echt niet. 's Morgens werd ik altijd gewoon in mijn bed wakker. Wel weet ik nog dat ik merkte dat ik uit mijn lichaam trad en er weer in terug keerde. Dat kan het beste worden vergeleken met "de geest uit de fles" en ook weer op dezelfde manier terug in die fles. Denk aan dat plaatje, die afbeelding die daar bijhoort (het sprookje van Alladin). Ik keek ook op mezelf neer. Ik zag mezelf in bed liggen. In het ziekenhuis (toen ik daar voor de eerste keer voor mijn  gebroken bovenbeen lag) heb ik het ook gehad. Toen zag ik op welke manier de zusters me van het ene bed overlegden in mijn "eigen" bed op zaal, na de operatie. Ik hoorde mezelf kreunen en verstond wat de zusters tegen elkaar zeiden. Bang ben ik nooit geweest. En zeker op momenten dat het dan allemaal weer helemaal niet lekker gaat denk ik: "Kan ik weer niet even zo'n uittreding hebben?" Even heerlijk niks meer weten, niks meer denken, niks meer voelen!

Ik kreeg ook te kampen met oedeem, vochtophoping in mijn onderbenen. Maar ook mijn onderbuik, borsten en oogleden zwollen op. Dat kon wel zo'n 5 liter zijn. Althans bij mij. Afgelopen zomer en winter (2016) was het nog erger: toen was het 8 liter. Ik voelde me net een Michelinmannetje. Ik kon niet eens mijn teenslippers meer aan en mijn kleren zaten ook niet erg prettig. Dat oedeem komt steeds terug. Ook weer door een verstoring van de elektrolytenhuishouding. Maar er gaat natuurlijk ook meespelen dat mijn hart minder gaat functioneren waardoor er minder kracht is om mijn bloed goed rond te pompen. Noteer daar ook nog bij dat mijn aderwanden verslappen (de "rek" is er uit) wat ook niet bijdraagt aan een goede doorstroming van mijn bloed.

Mijn lichaamstemperatuur daalde wel behoorlijk en is nog steeds laag, 35 à 36 graden Celsius. Ik heb het echter zelden koud en ook nooit last van dode vingers, tenen of iets dergelijks. Kramp heb ik ook nooit, maar wel erg onrustige benen, wat niet erg bijdraagt aan een goede nachtrust. Ik kreeg er wel mee te maken dat ik slechter tegen de zon kon. Het leek of de zon dwars door mijn lijf heen brandde en ik verbrandde ook. Dat was me volledig onbekend omdat ik altijd onmiddellijk bruin werd. Logisch was het wel. Mijn huid werd dunner, mijn hormoonhuishouding was verstoord en ik had een tekort aan vitaminen en mineralen. En dat had consekwenties  voor mijn huid. Nier- en leverbeschadigingen zijn er tot op heden niet geconstateerd. Ziek of misselijk was ik niet. Ben ik nooit geweest en dat is nog steeds zo. Mijn enorme bewegingsdrang heb ik al beschreven en dat is alleen maar erger geworden. En dan moet ik het nu over laxeermiddelen hebben. De hoeveelheden laxantia die ik heb geslikt is denk goed vooo een halve fabriek. En maar slikken. Van alles: kleine laxeerpilletjes, vochtafdrijvers, vezeltaletten, slankheidstabletten, poeders, kruidenthee en ga zo maar door. De laxeerpilletjes alleen al waren goed voor een doosje=30 pilletjes per dag! En daar kwam dan nog bij van hetgeen ik zojuist heb opgesomd. Ik begrijp niet dat mijn darmen niet volledig naar zijn mallebiesjes zijn. Ja, ik had wel eens gelezen dat het (onherstelbare) schade aan zou kunnen richten, maar ach, voor mij geldt dat niet......Na iedere vreet- en kotsbui moesten er laxeerpillen in. Door van de ene naar de andere drogist te gaan en ook bij verschillende supermarkten deze middelen te kopen kon ik een behoorlijke hoeveelheid aanleggen. Op zekere dag las ik een artikel over de gevolgen van laxantia. Pas toen drong er goed tot me door wat ik al heel vaak had gelezen. Onherstelbare darmbeschadigingen zoals verlamming van de dikke darm met als gevolg een stoma. Daar ben ik zo van geschrokken, dat ik nog geen 5 minuten later al mijn laxeertroep in vuilniszakken hebt gepropt en ze weggegooid heb. Dat waren, lieve mensen, ZES GRIJZE KOMO HUISVUILZAKKEN VOL!!!!!!! Drie doosjes laxeerpilletjes heb ik bewaard voor noodgevallen. Ik was er op berekend dat ik voorlopig wel geen ontlasting zou hebben. Maar wat schetst mijn verbazing: ik had normale ontlasting en ook nog eens één keer per dag. Daar was ik uiteraard reuze blij mee. Naarmate de jaren vorderden ging de ontlasting steeds moeilijker en ik ging halve keiharde voetballen produceren, 1x per dag. Dat was behoorlijk "Auw." Ik scheurde ook steeds een beetje in. En toen kwam de dag, drie kwart jaar geleden, dat alles ineens muurvast zat en ik de huisarts heb moeten bellen. Verdere details geef ik u niet, maar één ding is zeker: dit wens ik niemand toe. Na die tijd is er (tot en met nu) iets geks gebeurd. Ik werd dikker, hield veel vocht vast, maar daarnaast kreeg ik ook vetrollen, "zwembandjes." Ra, ra. Mijn borsten zijn nu zozwaar dat ik weer een bh aan moet. Ik heb een vaag vermoeden. Ik kreeg door die lange vreetbuien, mijn voedsel nooit allemaal teruggekotst. En dat was vaak heel vet. Dat vet is zich denk ik toch gaan afzetten en daarmee krijg ik al mijn gerotzooid met eten en met mijn lijf als een boemerang terug. Ik vind het een ramp, want voor m'n gevoel ben ik 15 à 20 kilo zwaarder en ziet iedereen het. Bovendien voelt het verschrikkelijk. Waar het eindigt zou ik niet weten. Dat vet zal ooit wel eens verbrand zijn denk ik en hoop ik dan maar. Ik krijg nu dus te maken met het jojo effect. Eerlijk gezegd heb ik weinig fut om daar ook weerstappen tegen te gaan ondernemen. Grote kans dat het ineens weg is, net als bij dat oedeem. Goed, over de lichamelijke gevolgen heb ik de hoofdzaken wel genoemd. Maar het einde is er nog niet van in zicht, dat weet ik zeker. Ik moet steeds meer inleveren. Dat frustreert. En geen geneuzel over "dat heeft met de lijftijd te maken." Zal best wel maar dat wil ik niet horen. Hoofddader is de eetstoornis. Punt uit.

DE PSYCHISCHE GEVOLGEN EN TEGELIJK DE SOCIALE GEVOLGEN. IN ÉÉN WOORD: DESASTREUS. Omdat ik mijn probleem aan niemand durfde, wilde en kon vertellen zweeg ik. Ook omdat ik dacht dat ik de enige was met dit probleem. Ik werd stiller en stiller en ging me steeds meer terugtrekken van sociale activiteiten, zoals verenigingsleven, feestjes, uitstapjes enzovoorts. Mijn enige uitstapje was de dagelijkse gang naar de supermarkt(en). Vaak ging ik twee keer per dag. 's Morgens, omdat er dan artikelen voor dezelfde dag en voor de volgende dag waren afgeprijsd in verband met de houdbaarheidsdatum? En aan het eind van de (mid)dag nog een keer omdat ze dan al gingen afprijzen voor de volgende dag. Maar dan ook gelijk zoveel mogelijk. Niet één afgeprijsd artikel maar als er tien dezelfde afgeprijsde artikelen lagen kocht ik ze ook alle tien. Nou, dan is je berging (en later de garage) binnen de kortste keren een pakhuis. En wat doe je ermee? Weggooien natuurlijk want het was al teveel voor één persoon en zelfs met vreet- en kotsbuien was dat niet te verwerken. Maar het komt er wel op neer dat er daardoor heel veel geld door de wc gespoeld is (waardoor natuurlijk bij herhaling de riolering verstopt raak(te) en dat ik heel veel geld weggegooid heb omdat ikde gekochte spullen in de Kliko moest gooien: bedorven. Dat ik steeds zoveel spullen in mijn boodschappenkarretjes deed viel ook klanten op: ik heb daar wat keren opmerkingen over gekregen. Terecht. Altijd weer de smoes: "Ik moet voor enkele oudere mensen in de buurt ook wat meenemen." of "Ik krijg heel veel logé's deze week......." Ik kreeg een enorm schuldgevoel: kostbaar voedsel weggooien en geld weggooien waar weet-ik-het-hoeveel mensen een beter leven zouden kunnen hebben. Gevolg: nog meer mezelf terugtrekken en nog meer zwijgen. Goed denken kon ik niet meer. Het was een erg oppervlakkig denkpatroon geworden. Nieuws op radio en /tv interesseerde me niet meer; kranten, tijdschriften en boeken konden me ook niet langer boeien. Mijn hersens zaten vol met maar één woord, bestaande uit vier letters E T E N. Paniek als ik niet kon eten op een moment dat ik wilde. Geen feestjes en uitstapjes meer. Overal werd er gegeten. Ik kon het ook steeds minder verdragen als ik etende mensen zag. In werkelijkheid niet, maar ook niet op tv. Zelfs dat kon aanleiding zijn om over gegeven. Alle etensluchten verdroeg ik niet meer en ik verbeeldde me dat ik een spruitjeslucht rook als ik tijdens een reclame of film deze groente zag.

De oliebollenlucht in Goes op de Grote Markt spande wel de kroon. Hoe minder uitstapjes, des te minder ik het risico liep om met eten en etensluchtjes geconfronteerd te worden. Ik heb op mijn werk wel een keer uitgelegd dat men aan mij niet meer hoefde te vragen of ik iets wilde eten, bijvoorbeeld bij verjaardagen of "zomaar." Ik wilde die vraag niet langer horen omdat ik het vervelend vond om altijd "nee" te zeggen tegen de persoon in kwestie. Ze konden het altijd persoonlijk opvatten! Zelf was ik er ook klaar mee om steeds "nee" te zeggen en nogmaals duidelijk gemaakt dat ze mij er niet mee passeerden. Als ik ooit wèl iets zou willen hebben zou ik dat zelf wel aangeven. Het ging daarna wel stukken beter. MIJN HUIS WAS INMIDDELS EEN OMMUURDE VESTING GEWORDEN MET EEN IJZEREN GORDIJN EROMHEEN. DAARBIJ HAD IK ZELF OOK EEN HARNAS AANGETROKKEN MET HET VIZIER NAAR BENEDEN GETROKKEN. ONBEREIKBAAR. LETTERLIJK NIET. ALLEEN VOOR HET HOOGST NOODZAKELIJKE. MAAR GEESTELIJK WAS IK HELEMAAL NIET MEER BEREIKBAAR. IK TROK ME HELEMAAL IN MIJN EIGEN (GEESTELIJKE) WERELD TERUG WAARIN SLECHTS PLAATS WAS VOOR VIER LETTERS: E T E N. Dat dit niet al te lang zou moeten gaan duren voelde ik zelf ook wel. Het was ook gemakzuchtig om mezelf terug te trekken want dan hoefde ik aan niemand iets uit te leggen. Ik schaamde me voor mijn (niet) doen en (niet) laten, ik loog alles bij elkaar, ook tegen mijn therapeut, huisarts en specialisten, maar ook op mijn (vrijwilligers)werk. Ik kon dagenlang mijn mond niet open doen. Goedemorgen of goedendag kon er niet meer af. En maar malen in mijn kop. Ik schaamde me voor dat gedrag en ik schaamde me voor mijn uiterlijk. Dat laatste is echter een twijfelgeval. Want voor mezelf had ik het idee dat ik nog steeds niet veranderd was sinds mijn 13de. Een vrolijke toet. De spiegel vertelde me een ander verhaal. Maar naar dat verhaal luisterde ik niet/ wilde ik niet luisteren. Opmerkingen over mijn uiterlijk verdroeg ik niet en leidde onherroepelijk tot meer vreetbuien. Als mensen stiekem of heel open naar me keken was dat ook aanleiding tot meer vreetbuien....Ik heb diverse malen gevraagd: "Als er vragen over me zijn, stel die dan dan kan ik het uitleggen; tenminste proberen één en ander uit te leggen." Geen vragen dus. Ik wilde niet meer geconfronteerd worden met mijn gewicht dat de weegschaal aangaf. Dat zou alleen maar leiden tot "vreemde gedachten."

GEVOELENS HAD IK NIET MEER EN KENDE IK NIET MEER. Ik liet me erkent over uit hoe ik ergens over dacht of wat ik ergens van vond. De meest afgrijselijke beelden lieten me koud. BEHALVE ALS HET DIEREN BETROF. DAN WERD DE IJSKLOMP ROND MIJN HART AANMERKELIJK MINDER EN KON ZELFS HELEMAAL VERDWIJNEN. MAAR HUILEN, NEE, NOG STEEDS. IK BEN DE GELUKKIGE BEZITSTER VAN ZES KATTEN. Die helpen me op een grandioze manier door moeilijke èn moeilijkste momenten heen. Ik zoek ze zèlf niet op als ik het moeilijk heb en/of me rot voel. Nee, zij zoeken mij op. En niet op het moment zelf, maar juist al daarvoor. Het lijkt of ze iets aan voelen komen. En dan zijn ze ook niet meer bij me weg te slaan. Ga ik naar bed, dan gaan ze gewoon voor de slaapkamerdeur liggen in plaats van op hun gebruikelijke slaapplaatsje. Het in huis halen van katten bracht ook iets meer structuur in mijn leven evenals vrijwilligerswerk. Mijn katten krijgen altijd op dezelfde tijd eten, de kattenbakken moeten worden verschoond en er moet geklopt en gezogen worden. Allemaal dingen die ik op een gegeven moment ook niet meer deed. Het vrijwilligerswerk zorgde ervoor dat ik ook wat dat betreft vaste uren had in mijn dagschema. Weer een stuk structuur. Loste het werk mijn eetproblemen op? Nee. Helaas niet. De eetstoornis is er nog steeds. Het hoort inmiddels bij mijn leven. Het is er een onderdeel van geworden. Ik weet niet beter meer. Het zou eigenlijk best gek zijn als het wegviel.......

OP DE HIERNA VOLGENDE PAGINA'S WIL IK HET VOORNAMELIJK HEBBEN OVER DE PROBLEMEN WAAR IK NU NOG DAGELIJKS MEE TE MAKEN HEB. OUDE PROBLEMEN MAAR OOK NIEUWE PROBLEMEN WAAR IK TEGEN AAN ZAL LOPEN/ WAAR IK TEGEN AANLOOP. REGELMATIG ZAL IK STUKJES SCHRIJVEN MÈT VERMELDING VAN DE DATUM. DAT ZAL ECHT NIET DAGELIJKS ZIJN. UITSLUITEND ALS ER NIEUWE ONTWIKKELINGEN ZIJN. MAAR DAT KUNNEN OOK STUKJES ZIJN OVER HETGEEN ME BEZIGHOUDT, MIJN "GEVOELENS", enzovoorts. Ik zal proberen om dit laatste ook via Facebook bekend te maken. Ik eindig deze pagina met een gedichtje van Toon Hermans. Het is een gebed en ik heb een paar kleine wijzigingen aangebracht waardoor het helemaal op mezelf van toepassing is.

U BENT GEVEN

ÁLLE GEVEN

IN UW WIJN

EN IN UW BROOD

U BENT LEVEN

ÁLLE LEVEN

ZONDER U

IS ALLES DOOD

LUISTER HEER

VERTEL MIJ EVEN

WAAR HAAL IK 

DE MOED VANDAAN

EEN EIND TE MAKEN

AAN MIJN LEVEN

ALS U HET LEVEN

JA, ALS U MÌJN LEVEN

DOET ONTSTAAN?