Het aantal eetbuien is nog steeds drie à vier per dag. In die tussentijd ben ik weer gaan fietsen èn gaan zwemmen. In het Kanaal door Zuid Beveland. Best link omdat in het water gaan en er weer uit klimmen niet eenvoudig was: basaltstenen, glibberig en het liep schuin af. Met een korter linkerbeen en weinig kracht viel dat niet mee. Het was ongeveer 20 jaar geleden dat ik voor het laatst had gezwommen. En ik had echt het idee: "Ik ga de plomp in en zwem weg."...........PANIEK. DAT ZWEMMEN LUKTE NIET MEER!!!!! Ik heb mezelf toegesproken door tegen mezelf te zeggen: "Niet in paniek raken. Op je rug gaan liggen en dan denken op wat voor manier je moet zwemmen." Dat hielp gelukkig maar ik was toch behoorlijk geschrokken. Ik heb nooit beter geweten dat je, net als fietsen, nooit verleerd te zwemmen.......Was het ÌN het water gaan één ding, het zwemmen een tweede ding, het uit het water klimmen was ding nummer drie. En dit laatste ding was ook gelijk het moeilijkste. Tijdens het zwemmen had ik al gemerkt dat mijn linkerbeen raar "wegzwabberde." Ik kon bijna niet uit het water komen omdat er niks was om vast te grijpen. Een paar graspollen, meer niet. Dat heb ik gedaan. Eenmaal uit het water ben ik op handen en knieën een eindje omhoog geklommen. Mijn spullen lagen echter zo dicht bij de plaats waar ik gezwommen had dat ik besloot om door te kruipen. En toen moest ik gaan staan....Eén moment dacht ik werkelijk dat dit me niet zou lukken......Ik had het gevoel geen linkerbeen meer te hebben! Even later kon ik een paar hele wankele pasjes maken, wat me deed besluiten om maar heel gewoon rustig te blijven zitten. De schrik zat er echter goed in. Het terugfietsen was eng. De volgende dag regende het. Even op adem komen, maar ik was toch van plan nog vaker te gaan zwemmen. Het bleef echter heel eng en het voelde ook iedere keer opnieuw erg vreemd als ik zwom. Èn het uit het water klimmen bleef ook problematisch. In het voorjaar van 2016 durfde ik helemaal niet meer te fietsen en kwam er een scootmobiel. Dat heb ik allemaal op de vorige pagina verteld. Niet veel later kwam er nog een scootmobiel waar ik verder mee kon rijde èn reizen. Vlissingen, Neeltje Jans, Zeeuws Vlaanderen, Tholen, Zierikzee........Maar ook met de scootmobiel in de trein naar De Haag. En weer kwam er een lelijke kink in de kabel. Al jaren liep ik hele nachten over de vloer omdat ik niet kon slapen. Na drie kwartier geslapen te hebben was ik klaarwakker en deed ik me tegoed aan eten wat dan ook weer uitgespuugd werd. Weer drie kwartier slapen, enzovoorts. Totaal leverde dat maximaal vier uur slaap per nacht op. Slaaptabletten hielpen niet. Met ìnslapen  had ik geen enkel probleem; met dóórslapen des te meer. Overdag viel ik dan ook regelmatig in slaap, vooral wanneer ik een boek las, aan het puzzelen of schrijven was, een film kijken of naar t.v.-kijken werd behoorlijk irritant omdat ik steeds "wegviel" en van films en de t.v. grote gedeelten miste gedurende zo'n twintig minuten. Ik ben dan ook gestopt met het zojuist opgesomde rijtje. Zodra ik maar even zat (vergaderingen, de samenkomst) was ik "weg." Ik had me niet gerealiseerd dat ik daar tijdens de reisjes op de scootmobiel ook mee geconfronteerd zou worden. Ik moest immers al mijn aandacht bij het verkeer houden...? Maar daar overkwam me hetzelfde. Dat was dus die lelijke kink in de kabel. En dan viel ik tijdens de rit niet één keer "weg" maar diverse keren. Het is iedere keer goed afgelopen tot die ene vrijdagmorgen, toen het bijna "goed fout." Ik was onderweg naar het strandje van Katseveer. Al een paar maal had ik gemerkt dat mijn ogen vreselijk zwaar waren en er als het ware rolluiken werden neergelaten. Mijn ogen zijn toen op een gegeven ogenblik òf toch dichtgevallen òf ik ben "weg" geweest. Door een enorme slinger waarbij ik bijna omkieperde ben ik waarschijnlijk weer "bij gekomen" en op een haar na kon ik een boom ontwijken terwijl ik alle zeilen bij moest zetten om niet om te vallen. Het liep allemaal goed af maar de schrik zat er goed in. Het eerste wat ik heb gedaan was het maken van een afspraak bij de huisarts. Die verwees me door naar de neuroloog. In december vond er een slaaponderzoek plaats waarvan ik 24 januari 2017 de uitslag hoop te weten. Lange ritten durfde ik niet meer te maken. De weg naar Katseveer was veilig omdat er daar regelmatig uitwijkmogelijkheden zijn waar je stil kan staan. Wanneer ik voelde aankomen dat het mis dreigde te gaan heb ik daar regelmatig stilgestaan. Waarom Katseveer? Daar is een strandje. En bij hoog water is het daar ideaal zwemmen. Dat heb ik nog heel vaak kunnen doen en dat ging heel wat beter dan in het kanaal. Ik had de mogelijkheid om het water in te lopen, steeds dieper en dan zwom ik vanzelf weg. Het zwemmen ging, vreemd genoeg, heel goed. Uit het water gaan was ook geen punt meer: dat was een kwestie van gewoon eruit lopen, het strand op. Zelfs op het strand lopen verliep problematisch. Toch een behoorlijk winstpunt. Dankzij een schitterende zomer èn m'n scootmobiel kwam ik op plaatsen waar ik 40 jaar geleden en nog langer voor het laatst was geweest! Sinds ik mijn iPad heb kom ik de nachten heel goed door. Die iPad zorgt er ook voor dat de nachten heel goed door te komen zijn en draagt er aan bij dat mijn vreetbuien 's nachts zich beperken tot één. En da's pure winst.

Ik probeer rond 01.00 uur naar bed te gaan, slaap dan ongeveer vijf kwartier. Vervolgens ga ik twee uur op de iPad aan het werk, gevolgd door een eet- en spuugbui en daarna ga ik terug naar bed, val onmiddellijk in slaap en wordt rond 08.30 uur wakker. Maar ik zou toch wel eens willen dat ik 's nachts doorsliep.

Het lied van Heddy Lester heb ik uiteraard niet voor niets uitgezocht. Ik hoop echt dat er in die mallemolen van het leven niemand hetzelfde rondje als ik moet draaien. Mallemolenangst heb ik nog steeds. Ik schiet nog steeds terug in mijn veilige cocon. Regelmatig vind ik er niets meer aan om nog langer in die molen mee te draaien, maar het heeft geen enkele zin om van mijn paardje af te stappen. Wie weet wat er dan gebeurt. Want weet u, aan één kant voelt het best veilig om op dat paard te blijven zitten. Ik weet wat ik heb, ik kan 'm tot op zekere hoogte de baas. Maar waar kom ik terecht als ik er af stap? Wordt het dan beter? Misschien nog wel slechter. Die molen zal ooit een keer tot stilstand komen op welke manier dan ook. En dan zien we weer wel verder. Of je wil of niet, iedereen draait zijn eigen rondje mee. Voor de één is dat rondje prettiger dan voor een ander. En dan is het maar het allerbeste om  op een zo prettig mogelijke manier dat rondje mee (proberen) te draaien. De keren dat ik er vanaf gevallen ben zijn niet meer te tellen. Ik weet dan ook niet hoe snel ik weer op dat paard moet klimmen om weer verder te draaien.

In 2014 ben ik heel voorzichtig weer brood gaan eten. Peuterhapjes. Twee piepkleine stukjes, vier stukjes..binnen afzienbare tijd at ik een halve boterham, een hele, twee, vier, zes boterhammen op een dag die erin bleven. Niet belegd of gesmeerd, gewoon "droge"boterhammen. Vooral meergranenbrood. In combinatie met de Nutridrink was dat erg lekker. Goed voor de ontlasting. Dat was iedere dag een halve voetbal. Keihard en het deed pijn. Maar ik ging in elk geval iedere dag naar de w.c. Dat was me in mijn jeugd geleerd. Dat moest. En die gedachte zat nog steeds in mijn hoofd. Mijn verstand vertelde me ook dat zoiets natuurlijk onmogelijk was gelet op de kleine beetjes voedsel die er uiteindelijk (toch nog) in wisten te blijven. Dit ging bijna een jaar goed totdat.......

Op dit punt aangekomen ga ik op deze pagina niet verder. Het laatste gedeelte is ook weer een onderwerp wat thuishoort op de volgende pagina: "Wie haar billen brandt.....: de gevolgen voor mij persoonlijk." Ik geef daarnaast een overzicht van de gevolgen in het algemeen. Informatie hierover is er in ruime mate aanwezig op internet. Het eenvoudigste is het om te googelen onder "gevolgen van eetstoornissen."

De belangrijkste dingen over mijn leven zijn verteld. Die zullen op de volgende pagina ook diverse keren "aangehinkt" worden en aangevuld worden waar dat nodig is. Het is echt niet zo dat àlles verteld is. Absoluut niet. Maar dat is ook niet nodig. Deze websites stopt niet. Die gaat gewoon door. Maar dan in de vorm van "updates.": hoe het verder met mij gaat.